Het festivalseizoen is over (and out). En toch kunnen we ons nog niet eens achteruit laten glijden in een rustgevende positie en dienen we ons productief team te splijten, teneinde zoveel als mogelijk te kunnen getuigen van deugdelijke initiatieven, die her en der te lande worden georganiseerd. Zo trotseert mijn partner in de gekheid een kilometerslange file die zich kustgewijs uitstrekt, nog verder dan zeven horizonten na mekaar, en die ik ras in de smiezen krijg bij het oversteken van ring 0 ter hoogte van Grimbergen. Ik ben blij dat ik het dichterbij mag gaan opzoeken. Alle gekheid op een stokje. Ik moet het vijftig jaar oude atomium effe contourneren en ik ben er zowaar reeds. Komt daar nog bij dat er, net als ik er aankom, een wagen wegrijdt en mij aldus een parkingplaats aanbiedt op twintigenhalve meter van de deur van Nekkersdal. Ik begin me, een beetje ongerust, af te vragen wat de komende week voor mij in petto heeft. Ik zal straks mijn onheil afwendende mojo maar eens gaan zoeken, ‘k zal hem vandoen hebben.

‘k Was dus ook goed op tijd in Nekkersdal, den eerste als het ware, ware het niet reeds halfnegen geweest. Philippe, de Rootsbezieler van het Nekkercomplex, stond mij een ‘of the records’ en ongevraagd interview toe. Of was het een noodkreet ? Aldus Philippe : “Als de interesse van het publiek achterwege blijft, zal het seizoen in ’t verschiet denkelijk voor eeuwig en altijd in’t verschiet toeven. Het Nekkersdalcomité kan zich niet veroorloven zuurverdiende subsidie-betoelagingen in het segment ‘rootsmusic’ te blijven pompen, als de opkomst zo bedroevend laag blijft. Met recht en rede kunnen of moeten zij deze tak van de kultuurboom dan snoeien, wegens toch reeds afgestorven en niet levensvatbaar.”  Moeten wij dat laten gebeuren ? Ja zeker ? Aangezien blijkbaar niemand nog interesse heeft. “Ja maar, d’er was vanalles anders te doen !” En wat dan nog ? Er zijn genoeg liefhebbers van het genre om alle zalen van het Belgische koninkrijk  te vullen, kom daar dus niet mee aandraven. En aan de programmatie zal het ook niet liggen, tenzij je perverse voorkeuren hebt, en dan nog. Ziehier wat Nekkersdal ons aanbiedt tussen nu en mei 2009 : Nine Below Zero, Wes Mackay Band, Fried Bourbon feat. Gene Taylor & Roland, The Wildcards, Tad Robinson Band (feat. Darrell Nulisch & Alex Schultz)(t.b.c.), Watermelon Slim & the Workers (t.b.c.), The Rhythm & Blues Explosion (feat. Raphaël Wressnig, Alex Schultz, Sax Gordon). Wie zegt dat dit een tweede rangskeuze is, is echt niet meer mee

En vanavond natuurlijk Lightnin’ Guy and the Mighty Gators, een te gek ensemble uit groot-Giènt. Muk nekeire wa segge ? Diegene, buiten de dertig aanwezigen, die er niet waren, hebben wat gemist. De hondstrouwe bezoekers kunnen dit beamen. Deze jongens zijn buiten de beide Vlaanderens slechts mondjesmaat bekend en onterecht, want ze hebben heel wat in hun kraam. En dat hebben ze in eerder genoemde provinciën en in Nederland beter begrepen dan in de rest van ons land. Zelfs in Oostenrijk is hun faam al gaan galmen, want ze doen er deze maand een zestal concerten in en rond Vienna.
Na een ietwat stroeve aftrap, schopten ze ambiance in de keet. Vooral met de tweede set was het prijs. Hoewel “Highway King” en “Goin’ Down” natuurlijk straffe nummers zijn om mee over de startmeet te gaan, duurde het toch tot “Linda Lou” alvorens ze zichzelf en het publiek warm hadden. Meestal lopen de temperaturen gelijk op, dat was vandaag niet anders. Maar toen was het prijs, en met hun prachtige ‘back to the blues’ bewerking van “Ain’t No Sunshine When She’s Gone” was het ijs helemaal van de pot. Vanaf dan bleef het op dezelfde wijze doorgaan met “Just Your Fool” en “Do That Boogie” om de eerste set af te ronden.
Na een paar rondjes duvel konden we ons terug schrap zetten voor de tweede helft. De ambiance was niet verloren gegaan, tijdens het korte reces van de mannen, en ze gingen op dezelfde voet verder met hetzelfde succes als in de eerste set en dit met bovendien minder voor de hand liggende nummers als “Sacred Ground”, “Broke,  Drunk and Naked” van Anders Osborne en “Congo Square” in de versie van slide-virtuoos Sonny Landreth. Daarmee waren we dan ook in de Louisiana Swamplands verzeild geraakt, en na een subliem “Out of the Rain” en Dr. John’s standaard “Junko Partner” was het zydeco time geblazen. “Gone Pecan”, “Bon Ton Rouler” en “Gator Bop” volgden mekaar in dans tempo op. Er werd trouwens links en rechts gedanst. In Nekkersdal jawel…nee, ik ben niet zat !

“Rock & Roll on My Radio” luidde stilaan het einde van de show in, in up-tempo weliswaar. Met “Feel So Good” wisten ze meteen ook mijn gemoedsinstelling in de betonnen wal te beitelen. Het overtuigde publiek dwong de jongens applausgewijze  terug de bandstand op voor een encore. ’t Werden er twee, “Hey Joe” en “Automatic”.

Een band om in het oog te houden. De interactie van de slide-gitaar van zanger-gitarist-harmonicist Guy Verlinde met de ritme- en sologitaar van de vijftienjarige Arne Demets (daarmee hebben we in België ook eens onze eigen ‘Eric Steckel’) werkt perfect en aanstekelijk. Ook als Guy zijn gitaar ruilt voor de bluesharp blijven we in de juiste sferen en sounds verkeren. Mede dank zij de uitmuntende ritmesectie die wordt ingevuld door bassist Stefan Boret en drummer Thierry Stievenart, weten ze de juiste bluestoon te zetten, en het feit dat ze allen reeds eerder deel uitmaakten van bekende en minder bekende bands (zie ook hun website, link in marge) zal daar enigszins mee te maken hebben. Dat is niet zo voor Arne. Die heeft maar een goed jaar geleden de gitaar ter hand genomen en op zijn dertiende maakte hij nog geen deel uit van een band. Raar maar waar. Als je hem hoort spelen, zou je er anders over denken.

Fijn avondje, dit zal ik mij weer eens niet moeten beklagen. Bedankt Mighty Gators en bedankt Nekkersdal.

En diegenen die waren vergeten te komen, lees het lijstje hierboven nog maar eens. De precieze data van de concerten staan in de agenda van deze site en natuurlijk op die van Nekkersdal (zie boven). Het zal grotendeels van jullie opkomst afhangen of de T.B.C.’s zullen kunnen gewist worden. Deze twee superacts vragen een iets grotere inspanning, als je begrijpt wat ik bedoel.

witteMVS